Projektowanie ogrodów, wykonastwo i pielęgnacja.
Projektowanie ogrodów, wykonastwo i pielęgnacja.
MENU
Artykuły / Układanie bruku

Układanie kostki brukowej

 

Estetyczne i wytrzymałe chodniki buduje się przede wszystkim z betonowej kostki o różnych kolorach i kształtach. Szeroki asortyment tych wyrobów pozwala na dostosowanie pokrycia chodników do otoczenia, formy architektonicznej budynków oraz do przeznaczenia nawierzchni.

Dużym pusem jest też łatwość wykonywania ewentualnych napraw lub rozbudowy, gdy zaistnieje konieczność rozebrania nawierzchni. Gatunek użytego materiału powinien uwzględniać nie tylko jego walory dekoracyjne ale również przewidywane obciążenia nawierzchni oraz możliwość występowania uszkodzeń i zabrudzeń.

Nawierzchnie, które są chodnikami lub sporadycznie wykorzystywane są przez samochody osobowe można budować o grubości 6 cm. Przy większych obciążeniach używa się kostki o grubości 8 cm lub nawet 10 cm.

Kostkę można rozkładać na każdej powierzchni bez względu na wielkość bez konieczności wykonywania dylatacji. Należy jednak pamiętać iż pomimo tego, że taka nawierzchnia dobrze przepuszcza wodę opadową, należy zapewnić możliwość szybkiego jej odprowadzenia z powierzchni. Najszybciej można osiągnąć ten efekt, zapewniając naturalny spływ dzięki nachyleniu nawierzchni w kierunku nieutwardzonego gruntu.

Układanie bruku dzielimy na kilka etapów:

  • korytowanie, tzn. wykonanie zagłębienia w podłożu,
  • zamontowanie odwodnienia,
  • ułożenie krawężników,
  • wykonanie podbudowy stabilizującej grunt oraz warstwy podkładowej,
  • ułożenie i zagęszczenie nawierzchni.

 

Korytowanie to wykonanie wykopu o głębokości 20–50 cm w zależności od rodzaju gruntu i obciążenia nawierzchni. Na gruntach piaszczystych i pod nawierzchnie przeznaczone pod chodniki wystarczy zagłębienie 15–20 cm. Na mokrych glebach gliniastych, wykop powinien mieć przynajmniej 50 cm.
Na małych powierzchniach koryto można wykopać łopatą, ale na większych lepiej skorzystać ze spycharko-ładowarki. Dno wykopu powinno odpowiadać płaszczyźnie przyszłej nawierzchni, a więc należy je ukształtować z przewidywanym spadkiem w określonym kierunku.

Instalacja odwodnieniowa może okazać się konieczna, jeżeli kostkę układa się na bardzo dużej powierzchni, co uniemożliwia utworzenie spadku w pożądaną stronę. Możliwość odprowadzenia wody zależy przede wszystkim od warunków wodno-gruntowych – poziomu wody gruntowej oraz przepuszczalności gleby.
Można ją odprowadzić do zewnętrznej kanalizacji deszczowej lub studni chłonnej drenażu. W przypadku garażu zlokalizowanego poniżej poziomu gruntu konieczne może być zamontowanie zbiornika z samoczynnie włączającą się pompą.
Bez względu na miejsce odprowadzenia wody, jej spływ z nawierzchni powinien odbywać się przez elementy odwodnienia liniowego. Są to korytka betonowe połączone z rurą odpływową, wstawione w nawierzchnię.
Na tym etapie prac niezbędne jest więc doprowadzenie rur do miejsc zainstalowania odwodnienia. Do tego celu można użyć rur do kanalizacji zewnętrznej lub tańszych rur drenarskich bez perforacji.

Krawężniki należy osadzić wzdłuż obramowania nawierzchni. Przy nawierzchniach liniowych (chodniki, drogi dojazdowe) warto zwrócić uwagę na to, aby szerokość obramowania odpowiadała wielokrotności wymiarów kostki – wyeliminuje się wtedy kłopotliwe jej przycinanie przy krawężnikach.
Do wytyczenia linii krawężników oraz ustalenia jej wysokości można wykorzystać poziomnicę laserową i sznurek. Promień lasera umożliwi wyznaczenie poziomu, a rozciągnięty między kołkami sznurek – linię osadzenia krawężników. Cała nawierzchnia powinna być nieznacznie wyniesiona ponad poziom otaczającego gruntu, co zapobiegnie jej zanieczyszczeniu ziemią przy intensywnym spływie wody po powierzchni gleby. Krawężniki osadza się na gęstym betonie, a po jego związaniu od zewnątrz obsypuje się ziemią, a od środka – materiałem podbudowy.

Podbudowa z pospółki lub tłucznia tworzy warstwę stabilizującą. W przypadku gdy nawierzchnia będzie przeznaczona pod duże obciążenia na nawodnionych gruntach warto przed ułożeniem podbudowy rozłożyć geowłókninę zapobiegającą mieszaniu się pospółki lub tłucznia z gruntem rodzimym.

Warstwa podkładowa - Do jej utworzenia używa się piasku wymieszanego na sucho z cementem. Po wysypaniu warstwy piasku grubości ok. 10 cm rozsypuje się cement –w proporcjach około 1 worka na 5 m², potem miesza się łopatą lub za pomocą glebogryzarki. Następnie wyznacza się poziom. Powierzchnię podkładu wyrównuje się łatą.
Należy też pamiętać, że podkład po zagęszczeniu obniży się o 1–2 cm, zatem poziom podsypki powinien być odpowiednio wyższy.Następną czynnością będzie zagęszczenie podkładu. Jeśli w nawierzchni montowane będzie odwodnienie, w warstwie podkładowej ustawia się korytka na wymaganej głębokości i łączy z rurami odpływowymi.

Układanie kostki – Kostkę układa się ciasno, stojąc na ułożonej już nawierzchni. Wzdłuż brzegu, który nie będzie narażony na żadne obciążenia. Gdy cała nawierzchnia wyłożona jest już kostką, za pomocą wibratora powierzchniowego z gumową nakładką ochronną „dobija się” elementy do podłoża i ewentualnie koryguje niewielkie nierówności.
Finalnym etapem jest rozsypanie na powierzchni drobnego piasku, który wnikając w szczeliny, zaklinuje kostki między sobą scalając całą powierzchnię.

Powered by APSI
Copyright © 2011-2015
Fantastyczne Ogrody
All RIGHTS RESERVED